.

در آستانه طلوع ماه شعبان‎المعظم هستیم، ماهی که سپیده‎دم آن با میلاد امام شهیدان، حسین‎بن‎علی (علیه‎‏السلام) آغاز می‎شود، با میلاد با ابرکت منجی عالم بشریت به کمال می‎رسد و با پیوند به ماه خدا رمضان‎‏المبارک پایان می‎پذیرد.‏
حضور در آستانه میلاد سید شهیدان برای همه ما یادآور عشق بی‎پایان شهدای عزیز ما به نام مقدس اباعبدا...‏الحسین(ع) است. کسی که آرزوی زیارت کربلایش ترجیع‎بند همه زمزه‎های عاشقانه و مناجات نیمه‎شب ‏رزمندگان اسلام بود و آرزوی سرنهادن بر زانوی محبتش به هنگام شهادت، مرگ را «احلی‎من‎العسل» می‎کرد.‏
رویکرد ملت ایران به روح میراث فرهنگی به جامانده از سید الشهدا و مفاهیم قیام برانگیز آن همچون آزادی‎خواهی، مبارزه، استقامت و شهادت‎طلبی در راه امر متعالی و... مرهون بیدارگری‎های امام راحل، خمینی کبیر ‏است و تداوم این رویکرد در مسیر نظام مقدس جمهوری اسلامی‎ایران نیز به برکت وجود مقام معظم رهبری ‏و هشدارهای به موقع و مداوم ایشان میسر گردیده است.‏
با نگاهی اجمالی به جریانات سیاسی و فرهنگی ایران قبل از انقلاب و مقارن با حیات امام خمینی(ره) به راحتی ‏می‎توان دریافت که قیام امام حسین نه‎تنها الگوی خمینی کبیر در هدایت انقلاب اسلامی‎است که تمامی ‎نقاط ‏عطف در تاریخ انقلاب نیز در پیوندی بی‎بدیل با عاشورا قرار دارد: «چرا من در مقابل این آدم قیام کردم، برای ‏این که این، عهد خدا را شکسته است و سنّت پیغمبر را مخالفت کرده است و محرمات اللّه تعالی را نقض کرده است.» ‏
وقتی به عبارات امام (ره) درباره امام حسین علیه‎السلام و قیام عاشورا رجوع می‌کنیم، ابتکار انقلابی امام (ره) ‏را در استفاده از حادثه عاشورا به وضوح مشاهده می‌نماییم: «تمام انبیا برای اصلاح جامعه آمده‌اند و همه آن‎ها این ‏مسئله‌ را داشتند که فرد باید فدای جامعه بشود. سید‌الشهدا(ع) روی همین میزان خودش، اصحاب و انصار خودش ‏را فدا کرد تا جامعه اصلاح بشود.»(صحیفه نور، ج 15، ص 359) ‏ ‏
در واقع امام خمینی (ره) با اعتقاد به این امر که قیام و شهادت سید‌الشهدا(ع) باید ملاک عمل اجتماعی مسلمانان ‏قرار گیرد، نهضت حسینی را مبنای حرکت خویش در انقلاب اسلامی ‎قرار داد. از این رو امام (ره) در مورد ‏رسالت ملت در مقام عاشورا می‌گوید: «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا باید سرلوحه زندگی در هر روز و ‏در هر سرزمین باشد. همه روز باید ملت این معنا را داشته باشد که امروز عاشورا است و ما باید مقابل ظلم ‏بایستیم و همین جا هم کربلا‌ست و باید نقش کربلا‌ را پیاده کنیم. انحصار به یک زمین ندارد، منحصر به یک عده و ‏افراد نمی‌شود، همه زمین‌ها باید این نقش‌ را ایفا کنند و همه روزها»(صحیفه نور ج4، ص 202) «این دستور ‏آموزنده هم تکلیف است و هم مژده. تکلیف از آن جهت که مستضعفان با عده‌ای قلیل، علیه مستکبران با ساز و ‏برگ مجهز و قدرت شیطانی عظیم، مأمورند چونان سرور شهیدان قیام کنند و مژده بدهند که شهیدان ما را در شمار ‏شهیدان کربلا قرار داده است.» (صحیفه نور ج1، ص 57) ‏
به عقیده امام(ره)، «تکلیف ما‎ها را حضرت‌سید‌الشهدا(ع) معلوم کرده است، در میان جنگ از قلت عدد ‏نترسید.»(صحیفه نور،ج 17، ص 59‏) «قیام ایشان با تعداد کم به خاطر آن بود که عذر را از ما ساقط کند... حضرت‌سید الشهدا(ع) به همه آموخت که در مقابل ظلمت در مقابل ستم و در مقابل حکومت جائر چه باید ‏کرد».(صحیفه نور ج 4 ص 42‏)‏
در جریان دفاع مقدس پیام‎های پرشور امام به رزمندگان اسلام نمایانگر اشتراکی بود که ایشان برای تجربیات ‏یاران امام حسین (ع) در کربلا و رزمندگان عرصه‎های نبرد قایل بودند: «این‌ حیات‌ و این‌ روزی‌ غیر از زندگی‌ در ‏بهشت‌ و روزی‌ در آن‌ است‌، این‌ لقا است‌و ضیافت‎ا... می‌باشد. آیا این‌ همان‌ نیست‌ که‌ برای‌ صاحبان‌ نفس‌ مطمئنه‌ وارد است‌(فادخلی‌ ‏فی‌ عبادی‌ وادخلی‌ جنّتی‌) که‌ فرد بارز آن‌ سیّد شهیدان‌ - سلام‌ الله علیه‌ - است‌که‌ اگر آن‌ است‌ چه‌ مژده‌ای‌ برای‌ شهیدان‌ در راه‌ امام‌ ‏حسین‌ (ع) که‌ همان‌ سبیل‌‎ا...‌ است‌از این‌ بالاتر، که‌ در جنتی‌ که‌ آن‌ بزرگوار، شهید فی‌‎سبیل‌‎ا... وارد می‌شود و در ضیافتی‌ که‌آن‌ ‏حضرت‌ حاضرند به‌ این‌ شهیدان‌ اجازه‌ دخول‌ دهند که‌ غیر از ضیافت‌های‌ بهشتی‌است‌ و آنچه‌ در وهم‌ من‌ و شما نیاید، آن‌ بود. بحمدا... ‏شهیدان‌ ما که‌ پیرو شهید عظیم‌الشأن‌ اسلام‌ هستند جمهوری‌ اسلامی‌ را بیمه‌ کردند.»‏
مقام معظم رهبری نیز در امتداد این هدایت در رویکرد به قیام سید الشهدا، پاسداشت و حفظ فرهنگ ایثار و ‏شهادت و تعریف این مقوله یا معیارها و مقتضیات عصر حاضر را در نظر می‎گیرند. ایشان با تأکید بر تحسین برانگیز بودن روحیه شهادت طلبی، در پی ترویج پیام شهیدان هستند و این موضوع برای ایشان از اهمیت بسیار ‏والایی برخوردار است: ‏
‏«درست است که در روزگار صدر اسلام، حسین‎بن‎على علیه‏السّلام، با هفتاد و دو نفر به شهادت رسید؛ اما ‏معنایش این نیست که هرکس راه حسین علیه‎السّلام را مى‏رود و همه کسانى که در راه مبارزه‏اند، باید به ‏شهادت برسند؛ نه. ملت ایران، بحمداللَّه امروز راه حسین علیه السّلام را آزمایش کرده است و با سر بلندى و ‏عظمت، در میان ملت‎هاى اسلام و ملت‎هاى جهان، حضور دارد.
آنچه که شما پیش از پیروزى انقلاب انجام دادید و ‏رفتید، راه حسین علیه السّلام؛ یعنى نترسیدن از خصم و تن دادن به مبارزه با دشمن مسلّط بود. در دوران جنگ ‏نیز همین‏طور بود. ملت ما مى‏فهمید که در مقابل او، دنیاى شرق و غرب و همه استکبار ایستاده است؛ اما ‏نترسید. البته ما شهداى گران‎قدرى داریم. عزیزانى را از دست دادیم. عزیزانى از ما، سلامتى‏شان را از دست ‏دادند و جانباز شدند. عزیزانى، چند سال را در زندان‎ها گذراندند. عدّه‏اى هنوز هم در زندان بعثی‎ها هستند. اما ملت ‏با این فداکاریها به اوج عزّت و عظمت رسیده است؛ اسلام عزیز شده است؛ پرچم اسلام برافراشته شده است. ‏این، به برکت آن ایستادگى است.» (در دیدار قشرهای مختلف مردم به مناسبت فرارسیدن ماه محرم 10/4/1371 )‏
‏«در بیان اهداف امام حسین از قیام عاشورا اظهارا نظر‎هایی وجود دارد.کسانى که گفته‏اند «هدف، حکومت ‏بود»، یا «هدف، شهادت بود»، میان هدف و نتیجه، خَلط کرده‏اند. نخیر؛ هدف، این‎ها نبود. امام حسین ‏علیه‏السّلام، هدف دیگرى داشت؛ منتها رسیدن به آن هدف دیگر، حرکتى را مى‏طلبید که این حرکت، یکى از دو ‏نتیجه را داشت: «حکومت،» یا «شهادت».
البته حضرت براى هر دو هم آمادگى داشت. هم مقدّمات حکومت را ‏آماده کرد و مى‏کرد؛ هم مقدّمات شهادت را آماده کرد و مى‏کرد. هم براى این توطین نفس مى‏کرد، هم براى آن. ‏هرکدام هم مى‏شد، درست بود و ایرادى نداشت؛ اما هیچ‏کدام هدف نبود،بلکه دو نتیجه بود. هدف، چیز دیگرى ‏است. هدف چیست؟ اوّل آن هدف را به طور خلاصه در یک جمله عرض مى‏کنم؛ بعد مقدارى توضیح مى‏دهم.
‏اگر بخواهیم هدف امام حسین علیه‏السّلام را بیان کنیم، باید این‏طور بگوییم که هدف آن بزرگوار عبارت بود از ‏انجام دادن یک واجب عظیم از واجبات دین که آن واجب عظیم را هیچ‏کس قبل از امام حسین - حتّى خود پیغمبر - ‏انجام نداده بود. نه پیغمبر این واجب را انجام داده بود، نه امیرالمؤمنین، نه امام حسن مجتبى. واجبى بود که در ‏بناى کلّى نظام فکرى و ارزشى و عملى اسلام، جاى مهمّى دارد. با وجود این‏که این واجب، خیلى مهم و بسیار ‏اساسى است، تا زمان امام حسین، به این واجب عمل نشده بود - عرض مى‏کنم که چرا عمل نشده بود - امام ‏حسین باید این واجب را عمل مى‏کرد تا درسى براى همه تاریخ باشد. مثل این‏که پیغمبر حکومت تشکیل داد؛ ‏تشکیل حکومت درسى براى همه تاریخ اسلام شد و فقط حکمش را نیاورد. یا پیغمبر، جهاد فى‏سبیل‏ا... کرد و این ‏درسى براى همه تاریخ مسلمین و تاریخ بشر -تا ابد- شد.
این واجب هم باید به وسیله امام حسین علیه‏السّلام ‏انجام مى‏گرفت تا درسى عملى براى مسلمانان و براى طول تاریخ باشد. حالا چرا امام حسین این کار را بکند؟ ‏چون زمینه انجام این واجب، در زمان امام حسین پیش آمد. اگر این زمینه در زمان امام حسین پیش نمى‏آمد؛ مثلاً ‏در زمان امام على‏النقّى علیه‏السّلام پیش مى‏آمد، همین کار را امام على‏النّقى مى‏کرد و حادثه عظیم و ذبح عظیم ‏تاریخ اسلام، امام على النقى علیه‏السّلام مى‏شد.» (اجتماع مردم قم 19/10/1387)‏

.

نظر خواهی